آقا جان Sleepy Hollow خوب فیلمی بود. ما رو فیلم نکرده بود! خوشمان شد. به تا ساعت 2 بامداد بیدار موندنش هم می ارزید به دوباره دیدنش هم گمونم. جانی دپ هم که جانوری است در نوع خودش -تشویق از نوع ایرانی!

اصلاً فرق بازیگر درون گرا و برون گرا همینه. جانی دپ نقشهایی رو بازی میکنه که بیشتر از 20-30% از خودش توشون نیست. تو مصاحبه ها صداش از ته چاه درمیاد، مستقیم تو چشم مصاحبه گر نگاه نمیکنه، حرفهایی هم که میزنه، آرتیستیک نیست، با این حال این بازیها رو رو میکنه. ولی یه بازیگر مثل هریسون فورد عزیز بنده رو اگه درنظر بگیری، همیشه بیشتر از 70-80% نقشهاش خودشه. یا کوین کاستنر نچسب که بالای 90-95% خودشه! گمونم واسه همین باشه که تنوع نقشهای جانی دپ خیلی خیلی بیشتر از این دو تا موجود دیگه است. یا نه، اینجوری بگم: تنوع نقشهای جانی دپ به چشم میاد، عین لباسی که عوض میشه.

Sabrina هم که هومـــــ.... یادش به خیــــر! با شر و شور ترم 1 یهو بزنه سرتون، در gap نامتناهی بین کلاسهای زبان و ریاضی 1 پاشید برید خونه دوستتون، Sabrina ببینید و برگردید دانشگاه ... هی روزگار!!!......... اونم فیلم خوبی بود. حداقل مثل مولن روژ دیالوگهاش رو با آب دهن به هم وصل نکرده بودن که فیلمنامه بشه، کارگردان هم وسط صحنه نمیومد نیکول کیدمن رو نجات بده!!! این دختره Julia Ormond هم تو ژانر احساسی خوب احساس رو میکنه هااا! من چیز دیگه ازش ندیدم!