پس زمینه که سفید باشه، میمونه هنرت تو انتخاب رنگ. همین که رنگهای جالبی انتخاب کنی، کار جالب از آب درمیاد، طرح مهم نیست، فقط رنگها رو بپاشی هم کافیه. ولی وقتی پس زمینه سیاه باشه، رنگها بور میشن، دیگه اون تأثیر همیشگی رو ندارن، حرفات رو نمیتونی باهاشون بزنی، «لال» میشن. باید خیلی دقت کنی که چه طرحی داری میزنی، دیگه "موضوع آزاد" نیست. باید حتماً با فکر باشه. حتی اینکه معنی و مفهوم داشته باشه یا نداشته باشه، باید قبلاً فکر شده باشه. هیچی تصادفی نمیشه. ایده باید ارزشش رو داشته باشه، وگرنه کار، «کار» در نمیاد.

... وای به وقتی که پس زمینهء فکرت سیاه باشه!