خوشم نمیاد وقتی نظرم راجع به کسی، برای خودش مهم میشه. اونوقت باید مدام مواظب 4 کلمه حرفی هم که میزنم، باشم که یه وقت به "بالا چشمت ابرو" تعبیر نشه، چون در مواقع حساسیت، دردش چندبرابره! اینو وقتی میفهمم که از کاه، کوه میسازه و سریع، قبل از اینکه همهء موضوع رو بشنوه، شروع میکنه به پرخاش و حمله یا موضعگیری غیرمنصفانه... اینجور وقتا معمولاً خیلی دلم میخواد که حال طرف رو بگیرم، ولی متأسفانه در اغلب مواقع به این نتیجه میرسم که طرف مستحق این حالگیری نیست و من که میدونم دردش چیه... و بنابراین صرفنظر میکنم... بعد میگن چرا بچه عقده ای میشه!!!