پرشنونده ترین شب رادیو پیام

خب، طبق پیش بینی، بی هیچ کم و کاست، به محض ورود به خلسهء اول خواب، صدای چرخش کلید شنیده شد و از خواب به کلی پریده شد!

،

به سلامتی، بالاخره ساعت 3 بامداد، همه سالم و سرحال!!! رسیدن. مهلت نمیدن بپرسم که "مگه چه خبر بود؟!" سه تایی با هم شروع میکنن به تعریف کردن از مسائل خنده ناکِ 7 ساعت ترافیکِ راهِ 7 دقیقه ای! از اینکه از ساعت 9 شب تا 2 ی بامداد، هیچ هیچ هیچ پلیس و نیروی انتظامی ای در مسیرهای متأثر از ترافیک وجود نداشته و کارمند مرکز کنترل ترافیک که تا ساعت 3 صبح هنوز خونه نرفته بوده و مردم به حفظ آرامش و خونسردی دعوت میکرده و اون آقایی که ساعت ده شب رفته مغزه لاستیک فروشیش رو باز کرده که اگه کسی کمکی خواست، دَرنَمونه و «اوجی»ِ خبرنگار که همیشه از لندن گزارش میداد، وسط ترافیک آتیشی شده و ضمن گزارش، از مسؤولان خواسته که از مردم عذرخواهی کنن و دختر و پسری که با قیافه های از پارتی برگشتهء مست، تو پیاده رو سُر میخوردن و میرفتن پایین و ملتی که تو صف دستشویی پمپ بنزین (بین راه نه ها!!! شمال شهر تهران!!! اونم 12-1 شب) قرار مدار میذاشتن که صبح برن پای صندوق های رأی! و دخترهایی که راه میرفتن و از ماشینهای تو ترافیک آذوقه میگرفتن و دختری که تو آژانس بوده و موبایل نداشته و بچه هایی که از فرصت نهایت استفاده رو بردن و به برف بازیشون پرداختن و ملتی که همگی «رادیو پیام» گوش میدادن...

،

سه و نیم بامداد، تو خونه، اخبار «رادیو پیام» رو میگیریم که میبینیم ظاهراً «بزرگراه چمران» هنوز هم ترافیکش باز نشده و گویا مشکل همهء ترافیک هم طبق معمول فقط زیر سر زرنگهای خنگه! که این دفعه که تو لاین مخالف زدن، تصادفاً شاخ به شاخ ماشینهای اون طرف در اومدن و ... داهاشه دیگه از گرسنگی و خستگی شروع میکنه به غر غر کردن که میفرستمیش بخوابه، مامان میره برنج میذاره که داهاشه صبح ببره چون جدیداً غذای بیرون نمیخوره انگار و بابا هم که باید چای خونه رسیدنش رو بخوره و میشینیم به گپ زدن...

،

در نهایت با حس قدرشناسی نسبت به اون کارمند کنترل ترافیک و اون لاستیک فروشی که نمیخوام فکر کنم به خاطر سودش همچین کاری کرده و با این حس که هنوز هم یه ذره «خوبی» ممکنه تو آدمها پیدا شه، میرم لالا...