عجب فیلم خوبی بود این The Dreamers. قشنگتر از این نمیشد dreamهای فردی و جمعی و بدون مرز و بلندپروازانه و معصومانه و ... رو یکجا جمع کرد و درهم تنید و باهم پیش برد. با زیباییهای بصری شاهکار خاص کارگردانش، اروتیسم مشهود از ابتدای فیلم که باعث پذیرش راحت برهنگی های بعدی میشه و برخلاف خیلی فیلمهای دیگه از س.ک.س ویترینی! خبری نیست، پرداخت بسیار عالی در جریان فیلم، همونجور که در رویاها بی قید اتفاق می افتن و یه پایان فوق العاده با صدای معرکهء Edith Piaf عزیز که: Je ne regrette rien !
ممنون حضرت برتولوچی! حالا به راحتی اون Stealing Beauty ی ... رو به شما میبخشیم!
پ.ن. بعضی ها ممکنه میلان کوندرا رو با دانیل استیل اشتباه بگیرن، بعضی ها هم این فیلم رو با فیلم های پورنو. به هرحال هرکس نظر خودشو داره!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر