 |
| Santi Bañon |
مستند کوتاهی که امسال اسکار برد، در مورد خانم نوازنده‌ای بود که از آشویتس جون سالم به‌در برده بود. فقط و فقط به دلیل نوازندگی. فیلم در 109 سالگی آلیس هرتز-زومر ساخته شده بود و هنوز در اون سن، به گوش‌نوازترین طرز ممکن پیانو می‌نواخت این خانم.
چیزی که برای من عجیب بود این بود که کوچکترین حرفی از این‌که خانم آلیس هرتز-زومر ذره‌ای از نت‌های پیشنیان‌ش عدول کرده باشه و کوچکترین قطعه‌ای از خودش نواخته باشه به میون نیومد.
تا ساعت‌ها و حتی روزهای بعد فقط داشتم به این فکر می‌کردم که چطور؟! چطور ممکن‌ه کسی قریب به صدسال فقط عالی نواخته باشه بدون ساختن کوتاهترین قطعه‌ای؟!.. بعد یادم اومد که همه نوازندگان ارکسترها همین وظیفه عالی نواختن نت دیگران رو دارند برای همه عمر و طبعا همه هم آهنگساز و رهبر ارکستر نمی‌شن. و بعد باز سوال چطور؟!.. چطور ممکن‌ه ذهن آدم بعد مدتی تکرار شروع نکنه به تولید موارد نو و تازه؟!.. یا ممکن‌ه که بکنه و همه این همه کف نفس داشته باشن که در برابر کارهای اساتید پیش از خود دیگه بروزش ندن؟!..
عجیب‌ه! هر دو حالت‌ش هنوز هم عجیب‌ه!
۳ نظر:
Analogy: you can spend all your life reading books others have written and never write yourself.
Right. Point taken. But doesn't these jottings count?! It wasn't about masterpieces afterall
*don't
ارسال یک نظر