تفألِ شب یلدا :

بر سر آنم که گر ز دست بر آید
    دست به کاری زنم که غصه سرآید
خلوت دل نیست جای صحبت اضداد
    دیو چو بیرون رود فرشته در آید
صحبت حکام ظلمت شب یلداست
    نور ز خورشید جوی بو که برآید
بر در ارباب بی مروت دنیا
    چند نشینی که خواجه کی به در آید
ترک گدایی مکن که گنج بیابی
    از نظر رهروی که در گذر آید
صالح و طالح متاع خویش نمودند
    تا چه قبول افتد و که در نظر آید
بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر
    باغ شود سبز و شاخ گل ببر آید
غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست
    هر که به میخانه رفت بی خبر آید

شاهد:

دست از طلب ندارم تا کام من برآید
    یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید
بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر
    کز آتش درونم دود از کفن برآید

راستش هنوز مست قرائن ام !!!